طرفداران فیلم‌های علمی تخیلی

در دوره ویدیویی «زندگینامه چارلی چاپلین» با ما همراه باشید. «چارلی چاپلین، اسطوره بی‌همتای دنیای کمدی» سر چارلز اسپنسر چاپلین معروف به چارلی چاپلین زاده 16 آوریل سال 1889، شخصیت مشهور و نامدار سینمای قرن بیستم است که نام وی با تاریخچه هنر نمایش پیوندی ناگسستنی دارد. چاپلین اگرچه همیشه در نقش بازیگر و یا کارگردان فیلم‌های کمدی بر روی صحنه حاضر می‌شد، اما کودکی سختی را تجربه کرده بود. زمانی که تنها 3 سال بیشتر نداشت، پدر و مادرش که هر دو هنرمندانی در سالن بزرگ لندن بودند از یکدیگر جدا شدند و چاپلین پدرش را در سن 12 سالگی بر اثر مصرف الکل از دست می‌دهد. مشهورترین چهره‌ای که از چاپلین در ذهن هواداران این شخصیت بزرگ نقش بسته است، مردی با شلواری گشاد و کتی تنگ است که کلاهی بر سر و عصایی در دست دارد. چاپلین که سرشار از هنر و استعداد بود در عرصه‌های مختلفی همچون بازیگری، کارگردانی، تهیه کنندگی، نویسندگی و حتی آهنگسازی بسیار خوش درخشید. دوران حرفه‌ای چاپلین به قدری پربار بود که وی در طول مدت 53 سال فعالیت، 83 فیلم از خود به جای گذاشت به گونه‌ای که همگی در نوع خود تأثیرگذار و ماندگار هستند. چاپلین در سال 1914 طی 10 ماه فعالیت در استودیوی Keystone تعداد 36 فیلم کوتاه می‌سازد که اولین فیلم وی با نام ساختن یک زندگی شناخته شده است. همچنین چاپلین با بازی در فیلم مخمصه عجیب میبل "Mabel's Strange Predicament"، شخصیت جهانی ولگرد کوچولو را برای نخستین بار به روی صحنه آورد. شخصیتی که همچنان با گذشت بیش از یک قرن برای طرفداران دنیای سینما محبوب و آشناست. در ادامه ماحصل ده سال همکاری چاپلین با چهار استودیوی Essanay ،Mutual، First National و United Artists در سال‌های 1915 تا 1925 ساخت 45 فیلم بود. روشنایی‌های شهر محصول سال 1928 که نویسندگی، کارگردانی، تهیه کنندگی و همینطور آهنگسازی و بازی در نقش اصلی آن را چاپلین برعهده داشت، از سوی بنیاد فیلم آمریکا به عنوان بهترین فیلم کمدی رمانتیک در جهان انتخاب شده است. سیاسی‌ترین فیلم دوران فعالیت چاپلین دیکتاتور بزرگ نام دارد که علاوه بر معروفیت و حاشیه‌های فراوانی که داشت، اولین فیلم ناطق این هنرمند برجسته نیز به شمار می‌رفت. چاپلین در سال 1947 با ساخت فیلم موسیو وردو که ایده ساخت آن را اورسن ولز؛ نویسنده، کارگردان، بازیگر و تهیه کننده مشهور آمریکایی داده بود، آغازگر سبکی جدید در سینما با نام کمدی سیاه شد. در نهایت چاپلین با ساخت دو فیلم بریتانیایی با نام‌های یک سلطان در نیویورک و کنتسی از هنگ کنگ به ترتیب در سال‌های 1957 و 1967 به فعالیت حرفه‌ای خود پایان داد. چاپلین را می‌توان از معدود هنرمندان عرصه نمایش دانست که به تنهایی نویسندگی، کارگردانی و در غالب موارد تهیه کنندگی و بازیگری در نقش اصلی فیلم‌هایش را برعهده داشت که این خود نشان از نبوغ بالای این چهره ماندگار دارد. اگرچه چاپلین هیچگاه به طور کامل رموز کار خود را فاش نمی‌کرد اما به وضوح پیروی از سبک کمدی اسلپ استیک "Slapstick" (گونه‌ای از کمدی که در آن حرکات بدن، جنب و جوش‌های فراوان و شوخی‌های مبالغه آمیز به وفور دیده می‌شود) در کارهای او مشهود است. چاپلین در زندگی شخصی ازدواج‌های متعددی را تجربه کرد و همگی همسران وی هنرمند بوده و کمتر از بیست سال سن داشتند. چهارمین و پردوام‌ترین ازدواج وی که تا پایان زمان حیاتش به طول انجامید، با اونا اونیل دختر نمایشنامه نویس مشهور آمریکایی یوجین اونیل بود که آن‌ها در مدت 34 سال زندگی مشترک صاحب 8 فرزند شدند. سر چارلز اسپنسر چاپلین سرانجام در 25 دسامبر 1977 دار فانی را وداع گفت. «نکاتی خواندنی از زندگی چارلی چاپلین» چارلی چاپلین که در حدود سال 1950 با اتهام کمونیست بودن از سوی سناتور جوزف مک کارتی از ایالات متحده آمریکا اخراج شده بود، سرانجام در سال 1972 پس از گذشت سال‌ها از رفع این اتهام به آمریکا بازگشت. در همین سال که مصادف با چهل و چهارمین مراسم جوایز اسکار بود، چاپلین جایزه افتخاری اسکار را برای یک عمر فعالیت هنری در حالی دریافت نمود که حضار با غرور و عشق به این چهره بزرگ ایستاده و به افتخار وی بیش از دوازده دقیقه کف زدند که این رویداد تاکنون طولانی ترین تشویق اسکار لقب گرفته است. وی همچنین در طول دوران فعالیت حرفه‌ایش در کنار دریافت جایزه افتخاری اسکار برای فیلم سیرک و اسکار بهترین موسیقی متن برای فیلم روشنایی‌های صحنه به ترتیب در سال‌های 1929 و 1973، جوایز متعدد دیگری از سوی آکادمی فیلم بریتانیا، جایزه روبان آبی و بودیل نیز کسب کرده است. از زیباترین سخنان چارلی چاپلین در طول زندگی می‌توان به جملاتی همچون: از دشمن خود یکبار بترس و از دوست خود هزار بار! و مردمان روی زمین استوار، بیشتر از بندبازان روی ریسمان نااستوار سقوط می‌کنند! اشاره کرد. چاپلین در طول دوران هنری خود به نویسندگی نیز می‌پرداخت. از این هنرمند بزرگ دست کم چهار کتاب My Trip Abroad ،A Comedian Sees the World ،My Autobiography و My Life in Pictures به جای مانده است. او در زمینه آهنگسازی نیز فعالیت می‌کرد و علاوه بر نوشتن و انتشار ترانه‌های متعددی همچون With You Dear in Bombay ،There’s Always One You Can’t Forget و Sing a Song وظیفه تنظیم و ساخت موسیقی متن فیلم‌هایش را نیز برعهده داشت.

در مستند ویدیویی «زندگی شگفت انگیز اورسن ولز» به معرفی این چهره سرشناس سینمای هالیوود خواهیم پرداخت. در این دوره ویدیویی قصد داریم شما را با زندگی هنری اورسن ولز "orson welles" یکی از شاخص‌ترین افراد سینمای آمریکا آشنا نماییم. ولز کارگردان، فیلمنامه نویس، هنرپیشه، تهیه کننده فیلم، تئاتر، رادیو و تلویزیون در سال 1915 در شهر کنوشا واقع در ایالت ویسکانسین آمریکا به دنیا آمد. وی در سن 13 سالگی کار خود را در قالب تئاتر و در نقش حواریون مسیحی آغاز نمود. ولز در دنیای تئاتر در آن زمان از روش اکسپرسیونیسم تبعیت می‌کرد و در کارگردانی تئاتر چندین عامل از جمله اجرا، متن، صدا و نور را با هم تلفیق کرده و باعث می‌شد تماشاگران از اجراهای او نهایت لذت را ببرند. در سال 1938 ولز با اجرای یک نمایش رادیویی از نمایشنامه هاوارد کاچ بر اساس رمان جنگ دنیاها نوشته هربرت جرج ولز باعث وحشت زده شدن مردم زیادی در آمریکا شد. مردم گمان می‌کردند که در حال شنیدن یک خبر واقعی هستند و این خود هنر والای ولز در اجرای واقع گرایانه را به خوبی نشان می‌دهد. این اجرا همچنین باعث به شهرت رسیدن وی گشت. اورسن ولز وقتی تنها 25 سال بیشتر نداشت، اطمینان جورج شافر مدیر کمپانی فیلم‌سازی RKO را به‌ دست‌ آورد و در سال 1941 نخستین فیلم بلند خود را با نام همشهری کین "Citizen Kane" ساخت. این فیلم که به کارگردانی، تهیه‌کنندگی و بازیگری ولز ساخته شد، در اغلب سایت‌های نقد فیلم، جزء 100 فیلم برتر تاریخ سینما قرار گرفته است . داستان فیلم با مرگ یک روزنامه‌دار ثروتمند به نام چارلز فاستر کین آغاز می‌گردد. کین در آخرین لحظات زندگی خود عبارت غنچه رز را بر زبان می‌آورد و سرآغازی برای این فیلم بلند می‌گردد. اتللو "Othello" نام اثر دیگری است که به کارگردانی و تهیه‌کنندگی این نابغه دنیای سینما در سال 1952 اکران و در همان سال توانست جایزه نخل طلا را از جشنواره کن از آن خود کند. متن این نمایشنامه توسط ویلیام شکسپیر در سال‌های 1603- 1604 نوشته شده است. از این هنرمند برجسته آثار مشهوری به جای مانده است که از جمله آنها می‌توان به نمایش مکبث، اتللو، فیلم همشهری کین، ت مثل تقلب، ناقوس‌های نیمه شب و همینطور فیلم‌های ناتمامی چون دون کیشوت، بازرگان ونیز و آن سوی باد اشاره کرد. وی در کنار حرفه کارگردانی به نقش آفرینی در فیلم‌هایی همچون جین ایر، نهنگ سفید، خانه پوشالی و مردی برای تمام فصول نیز پرداخته است. اورسن ولز را می‌توان به عنوان یکی از پیشگامان سینمای مستقل در قرن بیستم به شمار آورد. سینمای مستقل که به گونه‌ای در پی مخالف با روش‌های تجاری و جریان‌های غالب در صنعت فیلمسازی بود، در آن سال‌ها با تفکرات و ایده‌های هنرمندانی همچون ولز جان گرفت. ولز معتقد بود که یک هنرمند در عرصه سینما به تنهایی می‌تواند خود خالق یک اثر بزرگ باشد. وی از نخستین افرادی بود که برای اثبات توانایی و جسارت خود در عرصه فیلمسازی قدم به خارج از دنیای هالیوود نهاد. آثار ماندگار ولز نه تنها در دوران حیات وی که پس از مرگش نیز جوایز متعددی را از آن خود کرده و خواهند نمود. اورسن ولز سرانجام در سن 70 سالگی و در سال 1985 دار فانی را وداع گفت. وی در سال 2002 در نظرسنجی موسسه فیلم بریتانیا که در مورد 10 کارگردان برتر سینما انجام شده بود، عنوان بهترین کارگردان تمام تاریخ را کسب کرد. امیدواریم از تماشای مستند زندگی اورسن ولز نهایت لذت را ببرید.

در مستند ویدیوی «مصاحبه با رابرت دنیرو و آلپاچینو» با ما همراه باشید. از جمله هنرپیشگان مشهور دنیای هالیوود که در نیمه دوم قرن بیستم به عنوان ستارگان این عرصه مطرح شده‌اند می‌توان از آل پاچینو، رابرت دنیرو، مایکل داگاس، سیلیوستر استالونه، ژان رنو و ... نام برد. در سال 2008 دو هنرپیشه مطرح و دو دوست قدیمی یعنی آل پاچینو (متولد 25 آوریل سال 1940) و رابرت دنیرو (متولد 17 اوت سال 1943) در یک مصاحبه تلویزیونی به صورت مشترک حضور یافتند و در رابطه با مسایل مختلف کاری، اجتماعی و سیاسی بحث و گفتگو کردند. از جمله همکاری مشترک دنیرو و پاچینو می‌توان به فیلم مخمصه محصول 1995، قتل عادلانه در سال 2008 و مرد ایرلندی (2019) که هر سه در سبک جنایی و گانگستری ساخته شده‌اند اشاره کرد. فیلم مخمصه در سال 1995 در حالی برای اکران عمومی بر روی پرده سینماها رفت که به عنوان نخستین رویارویی زوج دنیرو و پاچینو محسوب می‎شد. صحنه گفتگوی این دو ستاره مشهور در یک کافه به عنوان دزد و پلیس در فیلم مخمصه، یکی از سکانس‌های شاهکار سینمای هالیوود شناخته می‌شود. فیلم مرد ایرلندی "The Irishman" ساخته مارتین اسکورسیزی از کتاب "شنیدم خانه‌ها را رنگ می‌کنی" اثر چارلز برنت اقتباس شده و فیلمنامه آن توسط استیو زایلیان نوشته شده است. از این فیلم می‌توان به عنوان دهمین کار مشترک اسکورسیزی با رابرت دنیرو و دومین همکاری وی با آل پاچینو نام برد. مرد ایرلندی هم اکنون (2018) با بازی دنیرو در نقش فرانک شیران و پاچینو در نقش جیمی هوفا در حال فیلمبرداری است. این دو بازیگر بر این باورند که وجود دوستی دیرینه بین آنها در حرفه بازیگری به هر دو کمک‌های قابل توجهی کرده است. رابرت دنیرو از این شناخت به عنوان یک عامل مهم و کارآمد در خلق صحنه‎های خاص و ماندگار فیلم مخمصه یاد می‌کند. آل پاچینو نیز معتقد است که وجود اعتماد دوطرفه بین آنها، در برقراری احساس راحتی در مقابل دوربین تأثیر بسزایی دارد. از جمله افتخارات آل پاچینو می‌توان به دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در شصت و پنجمین دوره مراسم اسکار و همینطور دریافت جایزه گلدن گلاب برای بازی در فیلم بوی خوش زن "Scent of a Woman" به کارگردانی مارتین برست در سال 1993 اشاره کرد. از بازی زیبا و ماندگار آل پاچینو در نقش سرهنگ کلنل در این فیلم به عنوان یکی از به یاد ماندنی‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما یاد می‌شود. رابرت دنیرو، بازیگر محبوب سینمای هالیوود نیز در کارنامه افتخارات خود جوایز متعددی از جمله دو اسکار بهترین هنرپیشه نقش مکمل مرد برای بازی در فیلم پدرخوانده 2 در سال 1975 و بهترین بازیگر نقش اول مرد برای بازی در فیلم گاو خشمگین "Raging Bull" در سال 1981 را در کارنامه هنری خود دارد. در ادامه شما عزیزان را به تماشای مصاحبه‌ای جذاب و دیدنی با این دو هنرپیشه مطرح سینمای هالیوود دعوت می‌کنیم.

در دوره ویدیویی «مصاحبه با رابین ویلیامز» قصد داریم شما را با زندگینامه و آثار برجسته این چهره سرشناس سینمای هالیوود آشنا نماییم. رابین مک لورین ویلیامز "Robin McLaurin Williams" هنرپیشه و کمدین مشهور آمریکایی، 21 جولای سال 1951 در شهر شیکاگو واقع در ایالت ایلینوی آمریکا به دنیا آمد. پدر وی، رابرت فیتزجرالد ویلیامز یکی از افراد رده بالا در شرکت خودروسازی فورد و مادرش، لوری مک لاورین یک مدل بود. ویلیامز در سال 1973 پس از آنکه تحصیل در دانشگاه استنفورد در رشته علوم سیاسی را نیمه کاره رها کرد، توانست بورس تحصیلی مؤسسه جولیارد را دریافت نماید. وی در یک جمع بیست نفره از دانشجویان، یکی از دو دانشجویی بود که توسط جان هاوسمن برای شرکت در کلاس‌های پیشرفته بازیگری پذیرفته شد. مؤسسه جولیارد در منهتنِ نیویورک یکی از بهترین مؤسسات آموزشی در زمینه موسیقی، رقص و تئاتر در آمریکا به شمار می‌رود که عمده شهرت خود را از پرورش هنرمندان برجسته‌ درعرصه‌های مختلف هنری دارد. در دهه هفتاد میلادی ویلیامز فعالیت حرفه‌ای خود را با بازی در فیلم ?Can I Do It 'Till I Need Glasses در سال 1977 آغاز نمود. مورک و میندی "Mork & Mindy"، یکی از مجموعه‌های تلویزیونی بود که ویلیامز در آن نقش آفرینی نمود. این برنامه با برداشتی از مجموعه‌ای به نام روزهای خوش در طول سال‌های 1978 تا 1982 در شبکه ABC آمریکا به نمایش درآمد. رابین ویلیامز در طی سال‌های 1977 تا 2014 تقریبا در بیش از 30 مجموعه تلویزیونی و 80 فیلم و انیمیشن (صداپیشگی) نقش آفرینی کرده است که از جمله مشهورترین آنها می‌توان به صبح بخیر ویتنام (1987)، انجمن شاعران مرده (1989)، فیشر شاه (1991)، علاءالدین (1992)، خانم دابت فایر (1993) و جومانجی (1995) اشاره کرد. این هنرمند توانای سینمای هالیوود در طول دوران فعالیت حرفه‌ای خود افتخارات بسیاری به دست آورد که از این میان می‌توان به دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای بازی در فیلم ویل هانتینگ نابغه، سه نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد برای نقش آفرینی در فیلم‌های صبح بخیر ویتنام، انجمن شاعران مرده، فیشر شاه و دریافت شش جایزه گلدن گلوب و همچنین سه جایزه معتبر گرمی اشاره کرد. فیلم ویل هانتینگ نابغه که به کارگردانی گاس ون سنت و فیلمنامه نویسی مت دیمون و بن افلک ساخته شده است، به داستان جوان بیست ساله‌ای به نام ویل هانتینگ اشاره دارد که با وجود نبوغ بالا در زمینه ریاضیات در دانشگاه MIT به سرایداری مشغول است. رابین ویلیامز در این فیلم در نقش یک روانشناس به نام Sean ایفای نقش می‌کند. این هنرمند برجسته سینمای هالیوود درکمال ناباوری در یازدهم آگوست سال 2014 در خانه شخصی‌اش واقع در شهر تیبورون کالیفرنیا خودکشی کرد و به زندگی خود خاتمه داد. این اتفاق تلخ یک خبر به شدت شوکه کننده در دنیای سینما بود که دوستان و علاقه مندان به سینما به خصوص رابین ویلیامز را متأثر نمود. به گفته سوزان ویلیامز (همسر رابین ویلیامز) او در واپسین سال‌های زندگی خود به بیماری مغزی DLB مبتلا شده بود. پس از تحقیقات به عمل آمده بر روی جسد وی، تشدید شدن علائم این بیماری مغزی و نگرانی او در خصوص عوارض پیش روی آن را می‌توان علت اصلی مرگ این هنرپیشه پرآوازه دانست. پس از گذشت چهارسال از این واقعه، مستند «به درون ذهن من بیا» با نگاهی به زندگی رابین ویلیامز در سال 2018 توسط مارینا زنوویچ، مستندساز آمریکایی ساخته شد. این مستند با نمایش سکانس‌های مختلفی از فیلم‌ها و مصاحبه‌های این هنرمند، نگاهی به روزهای پرشور حضور وی درعرصه سینما دارد.